Sierpówka (Streptopelia decaocto)

Sierpówka, synogarlica turecka (Streptopelia decaocto) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae).

Występowanie

W Polsce występuje na całym obszarze i przez cały rok, nawet w trakcie dużych mrozów. Zimą gromadzi się najczęściej w kępach drzew. Tam grupy sierpówek wspólnie nocują w stadach liczących nawet kilkaset osobników, a w dzień wylatują, by szukać pokarmu w pobliżu siedzib ludzkich (podchodzą nawet do okien mieszkań).

Cechy gatunku

Ma dosyć smukłą sylwetkę z długim ogonem. Brak dymorfizmu płciowego w ubarwieniu i wielkości. Upierzenie szaro-kremowe, wierzch z brązowawym odcieniem, pierś i brzuch płowo-żółte z różowawym nalotem. Głowa od góry jest brązowoszara, a pozostała część szaroróżowa. Na karku czarna pół-obroża z białym obramowaniem górnej krawędzi, zwana też “sierpem” od którego wzięła się nazwa gatunkowa tego ptaka. Na spodzie ogona szeroki, biały końcowy prążek, a nad nim zajmujące połowę ogona czarne sterówki. Boki ciała niebieskoszare. Nogi czerwone, tęczówki czerwonożółte, dziób czarny, choć na końcu czerwonawo-biały. Młode ptaki nie mają pół-obroży, mają też bardziej matowe i brązowe upierzenie.

To ptak mniejszy od gołębia domowego. Lot nie jest charakterystyczny.

Wymiary średnie

  • długość ciała: około 28–33cm
  • rozpiętość skrzydeł: 60cm
  • masa ciała: około 150–200g

Głos

Samce często wydają specyficzne pohukiwania “kuh-kuh-kuh”, zwłaszcza wiosną i latem.

Siedliska

Bytuje najczęściej w miastach, na obszarach luźniejszej zabudowy, ale i na wsiach, szczególnie w miejscach występowania drzew iglastych, służących za miejsce nocowania. Zasiedla również parki, sady, ogrody, aleje, a w regionie saharyjskim oazy. W przeciwieństwie do spokrewnionej turkawki, nie unika terenów.

Okres lęgowy

Sierpówka zajmuje tereny lęgowe już w marcu i zaczyna je oznaczać trzysylabowym odgłosem “gu-guu-gu” z akcentem na drugą sylabę. Przy okazji wykonuje akrobatyczne loty – z wyeksponowanego w terenie miejsca wzbija się pionowo w górę, a potem wraca w miejsce startu lecąc spiralnie na rozpostartych skrzydłach.

Gniazdo

Wczesną wiosną, gdy nie rozwinęły się jeszcze liście na drzewach, płytkie, niedbale wykonane gniazdo zakłada na drzewach iglastych, później także liściastych, w zaroślach, a czasem również na krzewach i budynkach. Gniazdo stanowi platforma z drobnych gałązek (może prześwitywać przez nie światło) umieszczona na drzewie w bezpośrednim sąsiedztwie zabudowań. Zdarzają się także lęgi nietypowe, np. na sygnalizatorze świetlnym itp.

Jaja

Zazwyczaj 3 do 4 lęgów w roku (w sprzyjających warunkach nawet 6). W Europie Zachodniej sporadycznie nawet zimą, gdzie zyskują na towarzystwie człowieka – dostępność pokarmu i łagodniejszy klimat w miastach. W zniesieniu dwa śnieżnobiałe eliptyczne jaja.

Wysiadywanie

Jaja wysiadywane są przez okres 14 do 15 dni przez oboje rodziców. Pisklęta, rzekome gniazdowniki, opuszczają gniazdo po 20 dniach, kiedy to stają się lotne. Okryte są żółtawoszarym puchem.

Pożywienie

Nasiona, owoce traw i roślin zielnych oraz chwastów, resztki pokarmu człowieka – jadalne odpadki i rozsypany pokarm dla zwierząt domowych (np. kur czy kaczek). Zimą najlepiej dokarmiać ją mieszaniną ziaren.

Ochrona

Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.