Dzięcioł białogrzbiety (Dendrocopos leucotos) – gatunek średniej wielkości osiadłego ptaka z rodziny dzięciołowatych (Picidae).
Występowanie
Zamieszkuje pas lasów liściastych Eurazji od Renu po Pacyfik.
W Polsce występuje podgatunek nominatywny dzięcioł białogrzbiety (D. leucotos leucotos), bardzo nielicznie lęgowy niemal wyłącznie na wschód od Wisły.
Cechy gatunku
Słabo zaznaczony dymorfizm płciowy. Samiec ma białe czoło z czerwonym nalotem i czerwoną czapeczkę, samica białe czoło i czarną czapeczkę. Obie płci mają górną część grzbietu czarną, dolną zaś białą. Skrzydła czarne z białymi poprzecznymi pręgami. Czarny ogon ze skrajnymi sterówkami biało-czarnymi. Spód biały z czarnymi podłużnymi kreskami. Podogonie czerwone.
Wymiary średnie
- Długość ciała: ok. 25–26cm
- Rozpiętość skrzydeł: ok. 44–45cm
- Waga: ok. 100g
Siedliska
Luźne drzewostany liściaste, zazwyczaj w pobliżu rzek i ich rozlewisk.
Gniazdo
W wilgotnym, zbutwiałym drzewie, zazwyczaj brzozie lub osice. Zazwyczaj poniżej 5 m nad ziemią.
Jaja
Jeden lęg w roku, w kwietniu lub maju składa 3 do 5 jaj.
Wysiadywanie
Jaja wysiadywane są przez okres około 15 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta opuszczają gniazdo po około 21 dniach.
Pożywienie
Owady, a zimą i jesienią również nasiona i jagody.
Ochrona
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową. Wymaga ochrony czynnej.