Dzwoniec zwyczajny, dzwoniec (Chloris chloris) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczaków (Fringillidae).

Występowanie

Zamieszkuje Europę, północną Afrykę i południowo-zachodnią Azję. Z reguły osiadły, ale część północnych populacji wędrowna – przeloty II–IV I IX–XI.
W Polsce średnio liczny lub liczny ptak lęgowy, rozpowszechniony w całym kraju.

Cechy gatunku

Wielkości wróbla. Upierzenie oliwkowozielone na wierzchu ciała, a zielonożółte na spodzie. Boki głowy szare. Ogon krótki, wyraźnie rozwidlony, czarny na końcu, a żółty u nasady. Dziób mocny, stożkowaty, barwy cielistej.

Wymiary średnie

Długość ciała: ok. 15 cm
Rozpiętość skrzydeł: ok. 27 cm
Masa ciała: ok. 28 g

Głos

Dzwoniec odzywa się różnymi głosami. Jednym z nich jest charakterystyczny, miły dla ucha szczebiot, niekiedy porównywany do głosu dzwoneczków. Innym charakterystycznym dźwiękiem jest przeciągły, wibrujący gwizd, wydawany przez samce w czasie godów. Dzwoniec często przesiaduje w podszczytowych częściach koron drzew i śpiewa.

Siedliska

Obrzeża borów i lasów mieszanych, parki, aleje, śródpolne zadrzewienia.

Okres lęgowy

W roku dzwońce wyprowadzają 2 – 3 lęgi. W ostatnim samica składa już tylko 4 jaja.

Gniazdo

W okółku młodego drzewka, przeważnie świerka. Bardzo dobrze osłonięte i umieszczone na wysokości od 1,5 do 4,5 m na ziemią.

Jaja

W maju pierwszy lęg, a w czerwcu drugi. Składa od 4–6 różnobiegunowych jaj o średnich wymiarach 14×20 mm, z tłem szarobiałym i nielicznymi ciemnoczerwonymi plamkami.

Wysiadywanie

Od złożenia ostatniego jaja trwa przez okres od 13–14 dni. Pisklęta wylatują z gniazda po ok. 2 tygodniach.

Pożywienie

Przeważnie nasiona chwastów i świeże pędy roślin, głównie oleistych, a także części owoców. Młode z pierwszego lęgu zjadają nasiona gwiazdnicy i mniszka oraz mszyce i małe larwy motyli. Zimą dzwońce zjadają owoce dzikiej róży, śnieguliczki, irgi, jarzębiny oraz zasuszone owoce jeżyn.

Ochrona

Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.